Mijn dochtertje, Veerle, van net 1 jaar oud heeft nog niet zo lang geleden ontdekt dat de wereld groter is dan de paar vierkante meters om haar heen en haar ontdekkingstochten gaan verder en verder, wilder en wilder en sneller en sneller. Hoewel ze nog niet loopt (waar ik erg blij mee ben :-)) komt ze overal. Als ze obstakels tegen komt op haar weg, gaat ze er liefst overheen. Alleen als het echt niet lukt wordt eromheen gaan in overweging genomen.
En natuurlijk komt ze op haar verre reizen ook regelmatig mijn hond, Blitz, tegen, een duitse herder van bijna 12 jaar oud. Hij wordt doof, ziet niet meer al te best en zijn lijf laat hem steeds meer in de steek. Veerle heeft hier gaan weet van. Het enige dat zij ziet is bewegend harig speelgoed op 4 poten waar ook nog eens geluid uit komt! Daar kan geen Fisher price of Duplo tegenop!
Terwijl ze bezig is met haar ontdekkingsreis door het huis en de tuin valt regelmatig haar oog ineens op dit fluffie speelgoed. Haar gezichtje gaat stralen, ze maakt een bepaald geluidje en gaat vervolgens in razend tempo recht op haar doel af… en dan speelt zich altijd ongeveer hetzelfde ritueel af. Blitz kijkt op, draait zijn kop weg en legt deze weer neer. Veerle komt dichterbij… Blitz kijkt vanuit zijn ooghoeken naar haar en daarna naar mij. Hij draait nog een keer zijn kop weg. Veerle is ondertussen genaderd tot op 0,5 meter… Blitz staat op, loopt een stukje weg, gaapt en kijkt schuin achterom naar Veerle. Verderop gaat hij weer liggen. Veerle bekijkt het even en zet dan aan… en met veel gekraai wordt de achtervolging ingezet!
En hier is dan ongeveer het moment dat ik Veerle, alias ‘de stalker’ op andere gedachten probeer te brengen of maatregelen neem zoals een deur of kinderhekje tussen beiden sluit.
Blitz heeft inmiddels op verschillende manieren (wegkijken, opstaan en weglopen, gapen, naar mij kijken) aangegeven dat hij haar toenaderingen niet waardeert. Als ik niets doe aan deze situatie en Veerle haar gang laat gaan, zou het kunnen dat Blitz op andere manieren (grommen, tanden laten zien of zelfs happen) duidelijker gaat maken wat hij van haar toenadering vindt. Niet omdat hij vals is, agressief of niet goed gesocialiseerd maar omdat er niet naar hem geluisterd wordt!
Ik kan van Veerle (nog) niet verwachten dat ze zijn signalen herkend en er gepast op reageert. Tot een leeftijd van ongeveer 6 jaar kun je dat eigenlijk nooit van kinderen verwachten. Vanaf 6 jaar is het per kind erg verschillend wat je van ze kunt verwachten.
Tot die tijd zul je dus als ouder en als baasje toezicht moeten houden. En niet alleen toezicht houden maar ook actief ingrijpen, afleiden en managen zodat kind en hond veilig samen kunnen opgroeien.
Wil je meer lezen over welke regeltjes handig zijn om kind en hond samen te laten opgroeien op een veilige manier? Lees dan ook eens, dit artikeltje.
Wil je je hond beter leren lezen zodat je zijn signalen en de manier waarop hij aangeeft wat hij van je kinderen vindt, beter kunt begrijpen en erop kunt reageren als het nodig is, kom dan naar de workshop ‘Do you speak dog?’ over de taal van de hond.
Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Stel ze gerust hieronder.
Zo herkenbaar! Bij ons gaat het super tussen Cake en onze bijna 1jarige dochter. Zeker ook omdat wij een basis hebben gelegd door de cursussen bij jou. We herkennen cake haar signalen en spelen hierop in. Soms zie je filmpjes voorbij komen op van honden en kinderen en houd ik mijn hart vast. Interessante materie kinderen en honden 😉 Groetjes Camiel
hoi Camiel,
Wat fijn om te horen dat het zo goed gaat tussen die 2. Ik realiseer me, nu ik er zelf middenin zit, nog beter hoe het heel snel fout kan gaan. Groetjes!