Ilse Soudijn, Oosterhout:
“Beste Sandra,
We hebben in September kontakt gehad over Argus en door omstandigheden heb ik Argus weer bij mij te logeren, wat ik overigens heel, heel leuk vind, want ik heb altijd honden gehad.
De reden waarom ik nu weer e-mail is een heel fijne. Ik vond het ergste niet het blaffen, maar dat hij aldoor zo bang was – wat een leven, eigenlijk geen leven. Hij wilde liever niet naar buiten; welke hond wil niet naar buiten. En nu: nu staat hij zelf al op of springt van de bank om mee naar buiten te gaan. Niet dat hij volkomen angstvrij is, maar zijn staart was buiten niet 1x tussen de achterpoten tegen de buik geklemd en ook trillen deed hij niet, wat hij in September aldoor deed. Dit komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. DIT KOMT DOOR JOU! Door jouw hulp en aanwijzingen. Natuurlijk ook door mijn neef en zijn vrouw, maar die hebben zoveel mogelijk gedaan WAT JIJ AANGERADEN HAD OM TE DOEN.
Ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben voor de hond, dat hij zo spectaculair verbeterd is. Ik wou je heel hartelijk bedanken, dat je je zo hebt ingespannen en ‘ingevoeld’ hoe deze hond te helpen, want hoewel veel dingen bij traumatische honden hetzelfde zullen zijn, zijn er net zoveel individuele verschillen en die moeten ook verschillend benaderd worden.
Deze lieve hond is sinds eergistermiddag bij me en gisteren heb ik hem voor de allereerste keer in mijn leven los gelaten (in het bos). Ik voelde dat het nu kon en ik ben blij, dat ik het gedaan heb, want het maakte hem zo gelukkig om zo hard te rennen, te zweefspringen, te huppelen, haken te slaan in het vrije veld – daar is hij voor gemaakt, daar is hij op gebouwd. Ik stond aan de rand van dat veld in het bos naar zijn geluk te kijken en ik werd er zelf ook helemaal gelukkig(er) van; het was zo’n magnifiek gezicht.
Stout is hij nog wel (maar dat mag), want hij pikt van tafel en vandaag was ik met mijn man erbij met Argus in het bos en toen kwam hij niet toen ik hem riep. Ik denk, dat het kwam omdat mijn man erbij was, maar hoe dan ook, hij moet natuurlijk komen als je hem roept (of fluit). Mijn eigen honden kwamen altijd onmiddellijk, maar had ik vanaf pup. En ik riep hem niet en deed hem dan meteen aan de lijn, want dan zou hij kunnen denken ‘als ik kom, is het uit met de pret’. Maar ook dit zal wel in orde komen; hij let heel goed op waar ik ben. Als ik zgn. wegren of me achter een boom verstop, komt hij gelijk.
Sorry, het is een lange(re) e-mail geworden dan de bedoeling was, maar ik wou je eigenlijk alleen maar laten weten,dat na je bemoeiingen het zo ontzettend veel beter met Argus gaat en hoeveel gelukkiger je hem daardoor hebt gemaakt (en mij ook).
Dag Sandra, hart. gr. Ilse Soudijn.”
