nov
10
Loop jij ook met ogen op steeltjes?

Afgelopen maandag had ik afgesproken met een vriendin en we hebben een paar uur door een losloopgebied in Chaam gezigzagd.

Heerlijk ontspannen, zònder me zorgen te hoeven maken wie of wat we tegenkwamen, zònder Giggle de hele tijd te hoeven terugroepen, zònder stress bij iedere onoverzichtelijke kruising…

Maar dat is niet altijd zo geweest! Ik heb in het verleden ook in dit wandelgebied gelopen (stukje verderop waar het geen losloopgebied meer is) zorgvuldig kiezend welke paden ik nam, bij iedere kruising op m’n hoede, speurend tussen de bomen of er iets aankwam…

Herken jij dit? Loop jij ook de hele wandeling met ogen op steeltjes?

Lees dan verder, misschien kan ik je met mijn ervaringen helpen om de wandeling weer meer ontspannen te maken, voor jou en voor je hond. Zodat jullie ook weer met meer plezier samen op pad kunnen gaan.

 Ik weet namelijk precies hoe het is!

Ik deed dat dus ook, met ogen op steeltjes lopen. Niet met Giggle, met maar met een andere hond die ik had, Aika.

Ik was continue de hele omgeving aan het scannen en ik werd onrustig van onoverzichtelijke hoeken en kruisingen….

Ik hield er altijd rekening mee in wat voor gebieden en wat op wat voor tijdstippen ik met haar ging lopen. Maar toch was ik altijd op mijn hoede…

Ik baalde er regelmatig van dat ik niet ‘gewoon’ met haar naar het bos kon, zonder me zorgen te hoeven maken en het hart in mijn keel voelen kloppen bij iedere schim die ik ergens dacht te zien bewegen.

“O, wat is dat? daar komen mensen aan….hebben ze een hond bij zich? kinderen die lawaai maken en heen en weer rennen? of nog erger op fietsjes? wapperende kleren aan hebben?”

“Een hond zie ik…ok, is hij aangelijnd? Ja, pfjoew! Dan kunnen we onze weg vervolgen en op gepaste afstand passeren.” ” Of nee, wacht even de hond loopt los, en hij loopt ver bij zijn baasje vandaan…en zijn baasje is drukker met zijn telefoon dan met de hond. De kans dat hij ons op tijd gaat zien en zijn hond bij zich roept schat ik klein in.” “Heeft de hond ons al gezien? Nee, nog niet. Hoe beweegt hij? waar is hij mee bezig? hoe schat ik in dat hij zal reageren als hij ons in de gaten krijgt?” …. “Mnee…. toch maar geen risico nemen, ik heb geen zin in trammelant en discussies over “ja maar mijn hond doet niets hoor en wil alleen maar spelen” … ja ja maar die van mij kan wel iets doen en ze wil niet spelen!”

Iedere wandeling weer verliep het zo. Ik koos gebieden met overzicht en kwam bijvoorbeeld alleen in de winter in het bos, omdat ik er dan door de bomen heen kon kijken en zien wat er aan kwam. Anders liep ik liever op open stukken, tussen de weilanden bijvoorbeeld of op het strand. Maar dan wel op stukken en tijden waar het erg rustig was. In losloopgebieden kwam je mij al helemaal niet tegen. Daar baalde ik van hoor, ik vond dat erg jammer want ik had ook een hond genomen omdat ik het leuk vond om af en toe met mensen en honden samen te kunnen lopen (wat met de hond daarvoor ook geen enkel probleem was).

Het heeft me lange tijd gekost om te accepteren wie zij was en wat zij nodig had om buiten ontspannen te kunnen wandelen. Dat strookte helemaal niet met het plaatje wat ik in mijn hoofd had en wat ik graag wilde doen met mijn hond. En misschien als ik eerlijk ben, heb ik het nooit helemaal geaccepteerd…

Maar juist dat heeft me ook veel geleerd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik steeds verder bleef zoeken. Naar manieren, oefeningen, dingen die ons konden helpen om het voor háár én voor mij zo aangenaam en ontspannen mogelijk te maken buiten.

En ik heb ze gevonden!! Oefeningen, patronen, nieuwe gewoontes om moeilijke situaties op een rustige manier en volgens een bepaalde strategie te begeleiden.

Ik kon voorkomen dat ze escaleerden. Ik kon ons er rustig doorheen of langs loodsen.

Ik kreeg weer vertrouwen in ons als team en kon weer op een leuke manier samen op pad en genieten van en met mijn hond, we konden samen weer plezier hebben!

Wil je weten wat ik precies heb gedaan? 

Tijdens het webinar ‘hoe ik weer met plezier en meer ontspannen met mijn hond op pad ging’ leg ik je uit welke dingen bij mij het verschil hebben gemaakt.
Ik vertel je wat ik heb gedaan, wat ik heb geoefend, waar ik mee bezig ben geweest om weer vertrouwen in mijn hond te krijgen.
Wat heeft mij geholpen om met meer rust, meer focus en meer controle met haar op pad te kunnen gaan. 

Meld je aan voor het webinar >>

 

feb
21
Rondvliegende haren….

Wist je dat het afgelopen maandag ‘doe vriendelijk dag’ was? Nou, mijn dag begon toen niet bepaald vriendelijk. 

Ik liep met Giggle in het losloopgebied en we kwamen een mevrouw tegen met 2 honden. Giggle ging naar de honden toe, snuffelde even kort en wilde toen weer weglopen. Op dat moment zag ik dat de houding van een van de honden gespannen werd en deze vloog achter Giggle aan. De hond hapte naar Giggle haar billen en even later vloog er een pluk haren van Giggle in het rond, gevolgd door mijn gevloek…

De mevrouw probeerde haar hond te roepen en toen Giggle stopte met rennen, kwam de hond uiteindelijk weer naar haar toe. 

Toen kwam veruit het meest onvriendelijke stukje van de dag, ik zal jullie de details besparen. 

Afgelopen woensdag hadden we het er nog over op ‘wandelwoensdag’. Dat ik niet vind dat alle honden zomaar maar los ‘horen’ te lopen. En deze hond valt wat mij betreft ook in die categorie. En nee, ik heb er geen problemen mee als honden hun grenzen aangeven en ook niet als ze laten weten dat ze niet van Giggle haar begroeting gediend zijn (hoewel deze verre van opdringerig of pushy was). Maar rondvliegende haren én zag ik thuis een schaafplekje op haar bil, horen niet bij een gepaste, gedoseerde, redelijke manier om een grens aan te geven. 

En ook hier vraag ik me dan weer af (als de boosheid en adrenaline weer wat gezakt zijn): ‘waarom heeft deze hondenmoeder haar hond los lopen?’ en waarom op deze plek? Volgens mij zijn hier alleen maar verliezers…

Giggle: die wordt gebeten en een volgende keer met meer spanning een hond zal begroeten. (gelukkig heeft ze voldoende positieve ervaringen ertegenover staan)

Ik als hondenmoeder van Giggle: ik sta weer op  scherp de komende weken bij iedere hond die we tegenkomen. (en dat begon ik eindelijk een beetje kwijt te raken, mijn reactieve honden-trauma).

De hondenmoeder van de hond die Giggle beet: ik kan me niet voorstellen dat zij dit incident zo leuk vond. 

En ook de hond die Giggle beet is hier niet wijzer van geworden. Nou ja, wel natuurlijk. Ze heeft iets geoefend waarvan ik me niet kan voorstellen dat haar hondenmoeder daar blij mee is. Ik weet verder niets van deze hond maar mijn ervaring leert dat dit soort gedrag, als de hond het blijft oefenen, steeds erger wordt en er steeds meer schade wordt aangericht. En ‘onder dit gedrag’ zit spanning, om wat voor reden dan ook, richting andere honden. Dit is dus misschien wel de grootste verliezer. 

Ik begrijp heel goed dat als je een hond in huis neemt, je daar een bepaalde verwachting van hebt, bijvoorbeeld om lekker ontspannen met hem in een losloopgebied tussen de andere honden en hun baasjes te kunnen wandelen. Maar als dat om wat voor reden niet gaat, accepteer dat, ga ermee aan de slag, probeer het op te lossen en doe er in ieder geval alles aan wat je kunt doen om het voor anderen in dat gebied zo ontspannen mogelijk te houden. Lijn je hond aan, maak kenbaar dat hij reactief kan zijn, roep hem tijdig bij je, maar sta er niet bij te kijken terwijl je hond verliezen maakt. 

Heb jij een hond die reactief gedrag vertoont naar andere honden en wil je ermee aan de slag? In april starten we weer nieuwe cursussen reactieve honden.