Vanmorgen liep ik met Giggle bij de plas in Vianen. In de verte kwamen er 2 honden aan met 2 begeleiders. 1 Van de 2 honden liep een stuk voor de andere uit onze kant op. Giggle vindt honden het éinde en liep dus ook op deze hond af.

De hond bleef staan, een beetje een stijf lichaam, staart recht omhoog, niet kwispelend. Giggle reageerde hierop door haar houding wat te verlagen en in een bochtje om hem heen te draaien. De hond kwam naar voren, trok zijn lip op en gromde naar haar. Giggle draaide weg.

Ondertussen was de andere hond aan komen lopen en Giggle ging bij deze hond snuffelen. Hier zag ik 2 ontspannen lijfjes, bochtjes om elkaar heen draaien en een uitnodiging tot spelen. Nou dat wil Giggle wel! Maar in het renspel met deze hond, haakte ook de andere, eerste hond weer aan, alleen niet om te spelen maar om naar haar uit te vallen. Een blaf, een grom, een hap in het zwemvest en een hap in haar bil. Toen kwam ze mijn kant op en reageerde de andere hond op mijn stemverheffing die hem onderbrak.

Giggle was even onder indruk (de happen waren in haar vacht en gelukkig niet hard) en zocht de andere hond weer op om verder mee te spelen. Ondanks haar duidelijk vermijdende gedrag naar de ‘happer’, bleef zijn houding gespannen en zijn blik bleef op Giggle gericht. Even leek het erop dat hij mee ging spelen, maar in het rennen was dezelfde stijfheid en gerichtheid zichtbaar. “Uhm, gaat dit goed of wordt dit vechten?!” vroeg de begeleider van de ‘speelhond’. Dit gaat niet goed. Ik heb Giggle bij mij geroepen en nadat de eigenaar (baasje, begeleider) van de ‘happer’ zijn hond aangelijnd had meegenomen haar weer verder laten spelen met de ‘speelhond’.

Dit was zo’n situatie waarin je dikwijls hoort “laat het ze zelf maar uitzoeken, daar leren ze van”. Nou nee dus! Of eigenlijk ja natuurlijk leren ze er dan ook iets van maar niet wat ik voor ogen had en ook niet wat de persoon van de ‘happer’ voor ogen had. Ze het zelf uit laten zoeken had in deze situatie geresulteerd in een nare ervaring voor mijn hond, die ondanks haar nette vermijdende en kalmerende signalen toch ‘op haar kop werd gezeten’. Voor de ‘happer’ is het natuurlijk ook ongewenst om hem te laten ervaren een onzekere puber ‘even lekker te kunnen laten schrikken’.

Alles over hond-hond ontmoetingen en hoe je dit soort interacties kunt beoordelen behandelen we in de workshop ‘Spel of strijd?’. Zo kun jij ook voorkomen dat dit soort ontmoetingen escaleert.

Graag wil ik een van mijn honden, Aika, even aan jullie voorstellen!

Aika is een wolfsgrauwe Duitse Herder uit een zogenaamde werklijn. Ze is nu 5 jaar oud.

Aika is, laten we zeggen, de droom EN nachtmerrie van iedere gedragsdeskundige / trainer.

Dit is de diagnose die een bevriende dierenarts-gedragsdeskundige stelde:

“Aika heeft een extreem lage prikkeldrempel voor opwinding ( vnl visuele prikkels). Op momenten van opwinding verminderen Aika haar zelfcontrole mechanismen, vermindert haar beetcontrole en vermindert haar tolerantie tov frustratie.

Op dit moment is Aika’s functioneren afhankelijk van de externe controle (goede band met Sandra) . De training heeft ervoor gezorgd dat Aika perfect kan functioneren in voorspelbare contexten. Wanneer er in een situatie nieuwe, onverwachte prikkels verschijnen wordt de situatie voor Aika oncontroleerbaar en overschrijdt ze haar “grens”. Op dat moment valt haar gedragsmatig remsysteem uit en slaat Aika emotioneel en fysiek tilt.”

In de praktijk betekent dit dat ze, als pup zijnde al, overal op af wilde vliegen. Alles wat ze zag (mensen, honden maar ook iets afwijkends, zoals een dakpan in de struikjes) was een prikkel om ernaartoe te willen gaan, direct, zonder nadenken of twijfel. Ze blijft steeds in een “Jihaa!!” modus, ook nadat ze al verschillende keren iets heeft meegemaakt, blijven banale prikkels voor heel veel opwinding zorgen. De opwinding is geenszins in verhouding mer de gebeurtenis.

Zoals de dierenarts-gedragsdeskundige beschrijft in haar diagnose zaten er al wat trainingsuurtjes in Aika geïnvesteerd. (Voordat ik bij haar kwam om haar objectieve mening te horen en te overleggen over het toepassen van eventuele gedragsmedicatie.) Vanaf dag 1 heb ik met haar gewerkt aan zelfbeheersing, ten alle tijden haar aandacht kunnen vragen en een zéér betrouwbare ‘kom hier oefening’. Haar een passende workout aan te bieden, en daarmee bedoel ik niet alleen fysiek haar uit te putten, maar juist een mix van fysieke en mentale uitdagingen waardoor ze zo ontspannen mogelijk kan zijn.

Door Aika ben ik me meer en meer gaan verdiepen in de categorie honden (en baasjes die hun hond daarbij willen helpen) die snel is afgeleid, moeite heeft om te concentreren, angstig gedrag vertoont of snel gestrest is.

Voor iedereen die graag meer controle wil over zijn hond in moeilijke situaties met veel afleiding, heb ik een training samengesteld, onder andere gebaseerd op mijn eigen ervaringen met Aika.

Heb jij ook een hond die zogenaamd reactief gedrag vertoont? Een hond die reageert op andere honden, mensen, fietsen, verkeer? Ernaar blaft, gromt, hapt, op afstormt, achter aan wil jagen? Aan de lijn of als hij losloopt?

Is je hond onzeker, angstig of gestrest in de buurt van andere honden?

Kan hij zich moeilijk concentreren en is hij snel afgeleid?

Raakt hij van kleine dingen snel opgewonden of gefrustreerd?

En hoe is dat voor jou?

Ervaar jij daarvan ook stress en spanning tijdens het wandelen met je hond? Ben je voortdurend de omgeving aan het scannen naar andere honden, katten, scooters en dergelijke?

Heb je al van alles geprobeerd (afleiden, corrigeren, negeren, vermijden,…) maar lijkt niets écht te werken?

Misschien kan ik je helpen. Lees snel verder over deze speciale training, nu voor een speciale last minute actieprijs! (Dankzij een pc storing heeft het online zetten van deze training enige vertraging opgelopen en gaan we al op korte termijn van start.)

Nicky Meijer:

“Met onze chihuahua, Grizzly, hadden wij altijd veel problemen door het bekende “kleine hondjes syndroom”; extreem agressief uitvallen en tekeer blijven gaan zodra er maar een andere hond in de buurt was.

Je wordt er zelf onzeker en onrustig van want hem meenemen wordt bijna gênant, terwijl je weet dat hij ook zo enorm lief, aanhankelijk en speels is.

Hij ging al langere tijd naar een hondencrèche om te leren met andere honden te spelen en socialiseren. Als hij eenmaal daar was, ging dat ook goed en had hij het enorm naar zijn zin. Maar als hij honden niet kende, dus vrijwel altijd zodra we ergens anders waren of er een (onbekende) hond thuis kwam, ging Grizzly weer helemaal over de rooie.

Mijn extra angst was ook, dat hij hierdoor nog eens gegrepen zou worden door een hond die zijn asociale gedrag niet zou tolereren en hem zou willen corrigeren…. een chihuahua wint het immers niet zo snel van de gemiddelde hond qua grootte en sterkte.

Met Sandra volop aan de slag gegaan en eerst uitgeprobeerd, welke “therapie” voor hem zou kunnen gaan werken. Na vele maanden intensief oefenen, volharden en leren kan ik nu met mijn grote kleine hondje overal naar toe. Of er nu veel, weinig, drukke, rustige, blaffende, loslopende of uitdagende honden zijn; Grizzly blijft rustig. Ik ben zo enorm trots op hem maar weet ook, dat ik het aan Sandra te danken heb, dat dit (veel te laat gesocialiseerde) hondje nu zo veel relaxter in het leven staat.

Zij heeft eerst alle tijd genomen om zowel de hond als mij/ons te leren kennen en aan de hand van haar bevindingen een manier gezocht om Grizzlies gedrag te veranderen. Ook liet zij mij beter snappen, waarom de hond telkens zo extreem uitviel. Als je iets begrijpt, en er dan ook nog eens mee leert omgaan, wordt het alleen maar leuker om te proberen het gedrag van je hond te corrigeren.

Ik ben heel dankbaar want door Sandra hebben de hond en ik een heerlijker leven samen, we kunnen nu immers echt overal naartoe zonder dat we beiden opgefokt zijn.

Als ik een hond erbij zou nemen ga ik meteen een afspraak met Sandra maken want ik heb van haar enorm veel geleerd. “

Nog een verhaal lezen >>>